U toku istraživanja akvatičnih makrofita u
rezervatu konstatovano je do sad ukupno 45 taksona. Među makrofitama u
rezervatu dominiraju široko rasprostranjene - kosmopolitske vrste koje čine
preko 90% sastava makrofita. Od ukupnog diverziteta rezervata značajno je
prisustvo retkih i ugroženih taksona. Za protekli period istraživanja na
prostoru rezervata konstatovane su sledeće krajnje ugrožene vrste u flori
Srbiji: Hippuris vulgaris. L. (Fam.Hippuridacrae) je vodena,
višegodišnja biljka, do polovine potopljena u vodu. Za podlogu je pričvršćena
rizomom koji može biti do 190 cm dužine. Stabljika je uspravna, čvrsta,
cilindrično-člankovita, visine do 45 (a retko do 120) cm. Listovi su linearni
ili linearno - lancetasti, celi pršljenasto raspoređeni. Donji submersni
listovi su mrki okrenuti nadole, srednji - tanji horizontalni, a gornji -
čvrsti, svetlo zeleni, usmereni nagore. Cvetovi su sitni, sedeći, smešteni u
pazuhu lista, a plod je zelena jajasta orašica. Stanište ove vrste su stajaće i
sporotekuće eutrofne vode, mala jezera, močvare, peskovite i glinovite rečne
obale i proređeni tršćaci. Areal vrste zahvata arktičke, borealne i umerene
oblasti Evrope (do Islanda i severne Norveške), Grenlanda, zapadne Azije i
Severne Amerike, antarktički deo Južne Amerike i Australije. Na Balkanskom
poluostrvu ograničeno je i disjunktno rasprostranjena. Taksonski i
fitogeografski značaj vrste je u tome što je jedini predstavnik oligotipskog
cirkumholoarktičkog roda Hippuris
u Evropi, koji obuhvata još dve vrste H.montana
i H.tetraphylla. Relikt je
hidrofitne flore. Nalazišta u Srbiji su na južnoj granici areala vrste u
Evropi, a od ukupno 8 poznatih lokaliteta (u Srbiji) sa polovine je u
poslednjih 50 godina ova ova vrsta iščezla. Na području Zasavice prve podatke o
ovoj vrsti objavio je Jurišic, Ž. (1911) da bi ekipe Zavoda za zaštitu prirode
Srbije potvrdile njeno prisustvo 1997 / 98. godine kod Banovog Polja. Ova vrsta
prema IUCN kategoriji za područje Srbije ima status krajnje ugroženog taksona
(CR-Srb,B/2c), dok za područje Srbije prema istoj kategorizaciji ima status
ugrožene vrste (EN-Yu, B/2c). Hottonia palustris (Fam.Primulaceae) je višegodišnja, vodena
biljka sa puzećim korenom. Stabljika je visine do 90 cm, pri osnovi razgranata,
lebdi u vodi, valjkasta je i pršljenasta. Sa pršljenova polaze brojni, dugi,
beli adventivni korenčići pokriveni belim čekinjastim i crvenkastim žlezdastim
dlakama i perasto deljeni listovi koji podsećaju na češljeve. Listovi su nežni,
spiralno raspoređeni, jedno do dvostruko perasti. Režnjevi su linearni,
potopljeni i plivajući. Cvast je terminalna, grozdasta od 3 do 9 cvetnih
pršljenova iznad vode. Cvetovi su beli, ređe svetlo-ružičasti, u pazuhu
brakteja koje su iste dužine kao i cvetna peteljka. Čašica je iste dužine kao i
cev krunice, duboko linearno režnjevita. Krunica je tanjirasto proširena, sa
žutim ždrelom. Plod je mnogosemena čaura kraća od čašice, a semenka je
mrko-crne boje. Naseljava sporotekuće ili stajaće vode (kanali, bare i močvare)
gde gradi monotipsku zajednicu Hottonietum
palustris ili ulazi u zajednicu sa Lemnom. Ulazi u sastav močvarne vegetacije u okviru šuma iz
klase Alnetea glutinosae.
Zahteva senovita, vodeno pokrivena, vlažna ili muljevita staništa. Indikatorska
je vrsta za mezotrofne vode. Areal ove vrste je srednja Evropa od obale
Atlantika u Francuskoj i Britanskih ostrva do Urala i Kavkaza. Severna granica areala
ide do južnih delova Skandinavskog poluostrva i Finske, a južna do Apeninskog i
Balkanskog poluostrva.
Ned Feb 08, 2009 3:14 am od predrag83
Kalendar
Naslov: Vrste koje nestaju 